Dag 5

Vijf december, het heerlijk avondje is gekomen. Met Sinterklaas had het niks te maken, maar deze pakjesavond zal ik nooit meer vergeten.
‘S ochtends om 07.00u rijden we het Krugerpark in, voor onze self-drive morning-safari. We vertrekken richting restcamp Mopani, in het noorden. Eergister met Elias zijn we via de Shiluwari-loop grotendeels over onverharde wegen naar het Letaba restcamp geweest en gisteren juist over de verharde weg naar Letaba en terug via Olifants River. Onderweg naar Mopani zien we weer impala’s met kleintjes, steenbokken, een groep olifanten met een kleintje en een tot nu toe nog niet-gespot beest; een wild zwijn. Voor wie er geen beeld bij heeft; Pumba van de Lion King. Ook zien we een grijsbruine bok met hoge, rechte hoorns, een elandbok denken we. We naderen een aantal stilstaande auto’s, het blijkt om een groep olifanten te gaan die willen oversteken. Langzaam komen er steeds meer tevoorschijn van tussen de bomen en er is een kleintje bij. Ze lijken niet onverdeeld blij met alle aandacht, klapperend met hun oren. Een van de eersten die oversteekt gooit er een toeter uit. Of dat een goed teken is weten we niet, maar het was wel een leuk geluid (en gelukkig vastgelegd op film!). Verderop komen we hyena’s tegen, eentje in een bos-achtige omgeving en twee op een wat vlakker deel bij een waterpoel. Daarna zien we nog waterbokken en zebra’s en komen aan bij het Mopani-restcamp, waar we genietend van het uitzicht onze ‘rusks’ opknabbelen, een lokale specialiteit.
Vanaf Mopani nemen we de weg naar Letaba, ik zet muziek op van de Lion King. Het lijkt wel alsof dat de dieren aantrekt, want om de zoveel meter valt er wel wat te spotten. Een olifant die oversteekt richting een stel zebra’s en water over zichzelf heen sproeit, een hele kudde overstekende buffels, koedoe’s, waterbokken, blauwe gnoe’s (ze deden jullie de gnoetjes!), zebra’s met een kleintje (nog helemaal donzig), giraffen, olifanten, impala’s en kleine wilde zwijntjes die heel grappig op de knietjes van hun voorpoten zakken om als een soort zwabber het veld over te grazen. Ook zien we voor het eerst struisvogels; vijf mannetjes (zwart) en twee vrouwtjes (bruin), rustig aan de wandel. Vervolgens opnieuw olifanten, giraffen, impala’s, zebra’s, gnoe’s en allerlei bokken, je gaat het bijna normaal vinden. We rijden over een groot aquaduct waar een bordje hangt dat je de auto uit mag stappen, wat in de rest van het park (buiten de restcamps om) verboden is. Dus stappen we uit en maken een selfie. We lunchen bij het Letaba restcamp en rijden dan terug naar de gate bij Palaborwha, waar we om 15.00u aankomen.
Even tanken, flessen water halen bij de Spar en een uurtje uitrusten, dan is het tijd voor onze laatste safari; de avondsafari met bush-braai. De braai gaat alleen niet door, omdat er te weinig aanmeldingen zijn, opnieuw zijn wij tweeën de enige passagiers. Gids Stanley is van een heel ander kaliber dan Elias. Hij geeft geen hand, laat ons iets tekenen wat we niet even kunnen lezen en er kan geen lachje vanaf. Elias was een gids van de Sefapane Lodges zelf, Stanley maakt onderdeel uit van de Kruger Park Crew. Hij vertelt ons dat het park vroeger uit vier delen bestond welke zijn samengevoegd tot twee delen, waarvan de scheidingslijn wordt gevormd door het type grond. Het noordelijke deel heeft een zandbodem waar je een boom vindt met vlindervormige bladeren. Deze is niet te vinden in het zuidelijke deel welke een klei-bodem heeft. We vertellen hem dat we alleen nog leeuwen moeten zien om ‘the big five’ compleet te maken, waarop hij vraagt waar we dan een neushoorn hebben gezien. Oeps.... wij hadden voor de N in het ezelsbruggetje LLBON een nijlpaard afgetekend, maar dat klopt dus niet haha! Wanneer we om 17.00u het park inrijden zet de schemering in. Een aantal keren komen we andere rangers en gidsen tegen, Stanley peilt bij hen ‘of ze er nog zijn’. Waar dat over gaat laat hij nog even een verrassing voor ons. In de verte zien we bliksemflitsen, terwijl we een buffel en een olifant passeren. Het wordt steeds donkerder wanneer we op een aantal stilstaande auto’s afrijden en daar zijn ze dan; de leeuwen! Tien vrouwtjes-leeuwen liggen links van ons in het droge gras, de beige kleur van hun vacht maakt ze in dit licht nauwelijks te onderscheiden van de omgeving. Het is ongelooflijk en bijna niet te bevatten dat de leeuwen waar we stiekem al de hele dag naar op zoek waren nu eindelijk echt zien!! Maar we kunnen niet teveel lawaai maken in de open safari-truck en Stanley en de vriend die hij heeft meegenomen om af en toe met een grote zaklamp te schijnen lijken niet echt onder de indruk. Terwijl ik het onweer verderop wel spannende licht- en geluidseffecten noem vertelt Stanley dat de leeuwinnen hier vanochtend een buffel hebben omgelegd, die er nu we wat beter kijken nog steeds ligt. Omdat het vandaag te warm was om die op te eten (we tikten vandaag de 38 graden aan, in de volle zon is dat gevoelstemperatuur 45+ graden, zelfs ík vond het te warm), hebben ze overdag de schaduw opgezocht en zijn ze vanavond terug gekomen om hem op te peuzelen. Inmiddels is het gaan regenen. Het is een vreemde gewaarwording, de dode buffel, een aantal leeuwinnen duidelijk op de loer om hun vangst te bewaken en een aantal nieuwsgierig tussen de auto’s door sluipend terwijl ze af en toe met elkaar spelen. Na ongeveer twintig minuten kijken besluiten we verder te gaan en rijden regelrecht een onweersbui in. Van alle kanten hoost de regen plots naar binnen en het gaat zo snel dat het al geen zin meer heeft om een extra trui of iets te pakken, we zijn direct doorweekt en proberen nog net onze telefoon en camera te beschermen tegen het water. Het flitst continu en de donderslagen zijn echt oorverdovend hard, waar ik telkens enorm van schrik. De tranen springen in mijn ogen, ook al weet ik dat dat zinloos is, maar het gaat vanzelf. Ineengedoken met mijn handen over mijn oren en Mark zijn armen om me heen hoor ik hem met Stanley afstemmen dat we teruggaan naar de gate. Volgens het programma zouden we nu aan de sundowner-drinks met snacks gaan om daarna nog tot 20.00u rond te rijden op zoek naar nachtdieren. De terugweg duurt eindeloos, het blijft maar gieten, flitsen en knallen en mijn (blote) benen beginnen te trillen van de kou. Wanneer we eindelijk weer bij de lodges zijn geeft Stanley ons een blikje chips, nootjes en worst met twee drankjes en schud ons de hand. Nogal verbouwereerd lopen we naar de receptie om alvast uit te checken, morgenochtend vertrekken we namelijk weer vroeg met de auto naar Johannesburg voor onze vlucht naar Kaapstad. Het feit dat we tot op het bot doorweekt aan de balie staan lijkt niemand te verbazen, ondanks dat het hier blijkbaar alleen een beetje gemiezerd heeft. We krijgen de openstaande rekening welke opnieuw uitgedraaid moet worden omdat de bushbraai er nog afgehaald moet worden. Daar komen ze achter nadat ze de eerste rekening uitgeprint hebben terwijl ik het vòòr het printen nog vroeg. Even geduld hebben. We handelen het allemaal netjes af en dan besluit ik toch nog even over de safari te beginnen met de vraag of ze vaker met Stanley samenwerken. Ze antwoorden dat het een bevlogen, integere medewerker is. Daarop geef ik aan dat ik natuurlijk wel begrijp dat niemand invloed heeft op het weer en dat dat in principe een risico is dat je zelf neemt, maar dat het ons nogal tegenvalt dat hij onder deze heftige omstandigheden niet één keer heeft gecheckt of we ok waren achterin de truck, of de spullen nog heel waren bijvoorbeeld en ook net bij het afscheid niet héél even vraagt of het weer goed gaat (want die tranen had hij wel gezien). Hij maakt het misschien vaker mee, hij en zijn vriend zaten voorin nog redelijk beschut gewoon grappen te maken, maar voor ons was het echt niet te doen, doodeng en zeiknat. En ik spreek dan wel geen Swahili maar dat hij mij terwijl wij op de rekening staan te wachten belachelijk maakt met snikgeluiden bij het andere personeel gaat me echt even te ver. Aangeslagen maar beheerst vraag ik de baliemedewerker dat door te geven aan het management en ook Mark vindt dat je zo iemand van buitenaf dan misschien beter niet kan inhuren voor de safari’s om de goeie reputatie die de accommodatie heeft te beschermen.
Terug in onze rondawel blijkt de stroom te zijn uitgevallen, maar gelukkig is er wel warm douchewater. Het droogföhnen van onze kleren en schoenen heeft weinig zin, dan maar nat de koffer in.
Een dag van extremen.

PS. Ivm geen stroom = geen wifi komt dit reisverslag later...